“ครูลีคนงาม” กับ บทความ “บันทึกครูอาสาปอห้า กับ ภารกิจเยี่ยมบ้าน” (ต่อ)

วันนี้มีนักศึกษามาอาสาทำดีช่วยสอน เด็กๆมากัน 7 คน หายไป  5??   ท่าทางให้ความร่วมมือในการสอน น่าประทับใจ เลยเข้าไปนั่งเรียนด้วย เหลือบไปเห็นเจ้าเขต ผมยาวหัวลายจากการโดนครูเล็ม ถามว่า

“…เฮ้ย!! เขตทำไมทำทรงผมเท่ห์ขนาดนี้…”

ไม่ตอบวุ้ย หันไปผุดลุกนั่งใต้โต๊ะ ขว้างยางลบโยนดินสอไปเรื่อย จนเจ้าแสบต้องออกโรงแทน

“…มันโดนครูก้อนผมครับครู มันไม่มีตังค์ไปตัดผม เดี๊ยววันจันทร์มันก็โดนอีก…”

โอเค เป็นอันรู้กันว่า วันนี้ต้องพาเจ้าเขตไปตัดผม นอกจากนี้ใครผมยาวอีกก็จะเกณฑ์ไปตัดผมให้หมดทีเดียว

เจ้าแสบรีบร้อนตัว “…ผมผมไม่ยาวครับ ครูบอกว่าถ้ายาวจะต้องหยิบได้…”

คราวนี้ทุกคนก็หยิบผมตัวเองกัน สรุปว่าผ่านกันทุกคน

ส่วนเด็กหญิงของเราก็สั้นเรียบร้อยดี ไม่มีไข่เหาให้ตื่นเต้น

พอเรียนเสร็จ เจ้าอาร์ต & เจ้าแสบ ก็อาสาพาเจ้าเขตไปตัดผม ส่วนคนอื่นกำชับให้อยู่ร่วมกิจกรรมกับนักศึกษาต่อ

เจ้าเขตเดิมที่ทำท่าไม่ค่อยเต็มใจ ก็ยอมไป

มารู้อีกที คือ เจ้าเขตกลัวกลับมากินข้าวกลางวัน และรับขนมแจกไม่ทัน เพราะเจ้าแสบก็เป็นเหมือนกัน

โดยบอกครูว่า   “…ครูช่วยบอกให้เค้าเหลือข้าวกะของแจกไว้ให้พวกผมด้วยนะครับ…”

เมื่อยืนยันหนักแน่น สามลิงก็วิ่งฉิวร่าเริงไปตัดผมกัน

เสร็จภารกิจตัดผม ก็พามากินข้าวตามสัญญา

มาเจอน้องอิง กะไนท์รอครูอยู่ ได้เอ่ยบอกว่า “…นึกว่าครูหนีกลับไปแล้ว…” หลังจากไม่เห็นอยู่นานสองนาน

ครูลีจึงรีบแจงว่า…เพราะสัญญาจะไปเยี่ยมคุณยายน้องไนท์ซึ่งเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย ลุกลามไปปอด

เด็กคนอื่นเลยพลอยสนุกขอไปด้วย ก็เลยถือโอกาสชวนเด็กมาช่วยกันแจกกล่องยาให้คนในชุมชนในวันปีใหม่ ทุกคนยกมืออาสาน่าชื่นใจ

เจ้าแสบกระซิบบอกว่า “…ครูจะแจกพวกผมด้วยมั้ย ตาผมเป็นอัมพาต ผมขอหนึ่งกล่องด้วยนะครับ…”
ครูลีตอบกลับ “…แน่นอน เราทุกคนจะได้ยาคนละกล่องไปใช้ที่บ้าน และวันนี้เราจะไปเยี่ยมทั้งคุณยายไนท์ และคุณตาแสบกัน เอาๆ เราไปซื้อนม ขนมไปฝากคนป่วยกันดีกว่า…”

เด็กๆ ก็วิ่งกรูกันไปที่ร้านลุงตี๋ (พ่อเจ้าอาร์ต) ร้านค้าประจำปอห้ากันอย่างสนุกสนาน
เจ้าอิงวิ่งมาถาม “…ครูเอานมแล้วกันนะ…”

” …ได้ๆ ค่ะ ให้คุณตาแสบ แต่คุณยายน้องไนท์ไม่กินนม ให้เอาน้ำส้มแทน…” เจ้าอาร์ตได้ยิน ก็รีบตะโกนเสียงดังว่า ไม่เอานม ให้เอาน้ำส้มแทน

เจ้าแสบวิ่งมาอีกรอบ “…ครูลี งั้นเราไปเยี่ยมพ่อเขตด้วยมั้ย พ่อมันก็ตาบอดเหมือนกัน…”

“…เอ้า!..พ่อเขตก็ป่วยด้วยหรอ ได้ๆ นั้นก็ไปบ้านเขตด้วย…”  เจ้าเขตจากที่ยืนมองเฉยๆ ได้ยินก็พลอยดีใจไปร่วมสนุกกับการซื้อของด้วย

…….และขบวนเยี่ยมบ้านคนป่วยก็เริ่มต้น….^^

โดยมีเจ้าแสบวิ่งนำขบวน ตามด้วยครูลีกะเจ้าอาร์ต เจ้าแสบบอกว่า “…ครูลี บ้านพวกผมไกลมาก ครูลีจะกลับถูกหรอ…” เจ้าอารตรีบบอก ” …ไอ้แสบ ไอ้โง่เอ้ยย เดี๊ยวข้าก็พาครูลีกลับเอง ..”

“…เอ่ออ จริงด้วยขอบคุณมากแสบ งั้นครูกลับกับอารตได้ อารตอย่าลืมจำทาง!!   และก็แสบมันไม่ได้โง่ แค่ห่วงครูจนลืมคิดเฟ้ยย…” เจ้าอารตหัวเราะ แหะ แหะ..มีอาการเขินปนสำนึกผิด

น้องอิงตัวอ้วน เดินตามหลัง โดยมีเจ้าอ่ำน้องชายเดินตามมาซึ่งอ้วนกว่า สุดท้ายคือน้องไนท์ที่ปั่นจักรยาน และทำหน้าที่ขนของเยี่ยมไข้ตามไป

ทั้งขบวน รวมกันเจ็ดคน แต่เป็นขบวนที่ยาวมาก เจ้าแสบกะเจ้าเขตนำหน้า วิ่งไปตะโกนบอกทางไป ถัดมาสิบเมตรก็เป็นครูลีกะอาร์ต และอีก 10 เมตร เป็นอิงกะอ่ำที่ตั้งใจเดินเร็วมาก เท่าที่ขาสั้นๆ อ้วนๆ จะอำนวย และปิดขบวนด้วยจักรยานน้องไนท์ ต้องบอกว่าบ้านเด็กๆ ไกลมาก และลัดเลาะตามซอกซอยจนปวดหัว น้องไนท์บอกว่า “…หนูชินแล้วค่ะ ถ้าเหนื่อยหนูก็ร้องเพลง หรือพูดคนเดียวไปก็ลืมเหนื่อยเอง…” ฟังแล้วก็อดทึ่ง ยิ้มไม่ได้ ลืมชมเลย 55

ภารกิจเยี่ยมบ้าน ผ่านไปด้วยดี ทั้งบ้านไนท์ บ้านแสบ ไม่เกินความคาดหมายเท่าไร ขณะเดินไป เราก็ได้เก็บเหล่าเด็กปอสาม สี่ และห้า ที่โดดเรียนมาเพิ่มขบวน

…..นี่คือไฮไลท์ของวันนี้…..


ปีที่แล้ว ตอนที่ไม่ได้สอนเด็กๆ ชั้นนี้ เคยเห็นเจ้าเขตนอนบนโต๊ะหน้าบ้านหลังนี้
ก็กังวลใจ คิดว่าเด็กคนนี้จะมีปัญหารึเปล่า ทำไมผู้ปกครองไม่ให้เจ้าบ้าน เคยฝากเรื่องครูไว้ แต่ก็ไม่ได้ตาม

วันนี้จึงได้รู้ว่า บ้านหลังเล็กๆ หนึ่งห้องนี้ มีสมาชิกถึง 12 คน มีป้าเป็นหลักในการหาเงิน มีเด็กอ่อน 2 คน เจ้าเขตและเจ้ามุก (น้องสาว) มาอาศัยอยู่ด้วย โดยนอนกับพ่อที่ห้างหน้าบ้าน (โต๊ะไม้หักๆ ขนาด 1×2 เมตร มีฟูกเน่าๆ กะมุ้งขาดๆ ครุมอยู่)

ป้าเจ้าเขตบอกว่า “…จะส่งเจ้าเขตไปอยู่วัด มันก็ไม่ยอมไป ส่งไปอยู่กะญาติคนอื่นก็ไม่มีใครรับ ก็เลยต้องอยู่ยัดๆ กันแบบนี้…”

ฟังแล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เริ่มเป็นห่วงเจ้ามุก ถ้าเริ่มเป็นสาวจะนอนกันอย่างไร สงสารเด็กจับใจ ความห่วง กังวลต่างๆ ก็เริ่มมากขึ้น ค่อยกลับมาตั้งหลักใหม่ เลยกล่่าวชื่นชมคุณป้า และขอลากลับ

จบภารกิจเยี่ยมบ้าน ทั้งขบวนเหลือเพียงครูลีกะเจ้าอาร์ต เจ้าอาร์ตกระซิบถามว่า “…บ้านผมไม่ป่วย แต่มีคนอยู่เยอะ มีสองชั้น ขอยาสองกล่องได้มั้ยครู….”    ครูลีตอบ “…55 ได้สิ แต่เดี๊ยวเราต้องมอบให้คนป่วยที่จำเป็นครบก่อนนะ…”  เจ้าอาร์ต “…ครับครู… ”

“…ผมไม่เคยมาทางนี้ครับครูลี พ่อไม่ให้มา ผมกลับไม่ถูก … !!”

เป็นอันว่า เราสองคนครูกะศิษย์ก็เลยต้องวนกลับไปหาน้องไนท์ เพื่อรบกวนให้ปั่นจักรยานมาส่งจนถึงทางที่เจ้าอาร์ตกลับถูก น้องไนท์ที่แสนดี ก็ยินดีมาส่ง แถมให้โดยมาส่งถึงที่ลานโพธิ์เลย

เสร็จการเยี่ยมบ้าน แต่ภารกิจยังไม่สำเร็จ

ติดตามต่อได้ในโครงการหน้า……

ขอขอบคุณทุกการสนับสนุน และขอเชิญร่วมบันทึกความน่ารักของเด็กๆ ได้ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ที่ ซ.โซ่ อาสาคร่าา ^_^

---

Share On